Hoe ik met Cairns begonnen ben
door W.N. Bradshaw esq.
Toen ik in 1944 een Show bezocht te Burnley zag ik een jongen met een mooie pup. In die tijd was ik secretaris van de Accrington Honden Club en vroeg de jongen of hij de Cairnpup niet op onze show wilde uitbrengen. Hij zei me dat de pup te koop was; 5 GBP. Ik haalde een kam, borstel en hondenriem en gaf hem dat samen met 2 GBP (dat was alles wat ik die dag bij me had) en haalde de volgende dag de pup op.
De eerste show waar ik met hem naar toe ging was Blackburn Sporting Terrier. Ik bracht hem uit in 6 klassen en werd in elke klasse laatste. Na afloop zei ik tegen de keurmeester dat hij geen oog had voor een goede hond en dat dit er wél een was en schreef hem in voor de Crufts. Ik kon zelf niet naar de Crufts gaan en vroeg een oudere dame die zelf altijd Pekingezen showde of zij hem niet mee wilde nemen. Ze had nog nooit een Cairn geshowd en vroeg me hoe ze hem showklaar moest maken. Ik zei tegen haar dat ze in haar handen moest spugen en daar al het haar op zijn kop mee in moest smeren en meenemen in de ring. Hij won een tweede en een derde plaats op Crufts onder Barones Burton. Het was Anthorn Magnet en hij heeft heel veel gewonnen.
Een dokter had een Schotse Terrier van mij gekocht en enige tijd later moest hij het laten inslapen. Zijn kinderen waren helemaal van streek door het verlies van het hondje en ik zei tegen hen dat ze Anthorn Magnet wel mochten hebben, gratis, maar dat ik wel met hem wilde showen en dat hij na de oorlog terug gegeven moest worden. Dat vonden ze goed.
Jammer genoeg werd hij door een auto doodgereden toen een van de bedienden hem zonder riem uitliet. De vrouw van de dokter was hierdoor zo ontdaan dat ze mij een ander puppy bracht dat zij via een advertentie in de krant had gekocht. Ze bracht het naar mijn werk; de ambulance wachtpost. Ik vertelde haar dat het zo wel in orde was en dat ze zich geen zorgen meer moest maken.
Na de oorlog zei ik haar dat de teef gedekt moest worden en vond een geschikte reu voor haar; Stanholmes Dusty Prince – dekgeld 50 pence. De teef wierp twee pups, een reutje dat dood ging en een teefje. Ik behield het puppyteefje en ging er mee naar de tentoonstelling. Zij werd mijn eerste Kampioen: Ch. Redletter Magnet.
Wat een vreemde manier om aan een pup te komen! Het was puur geluk. Dit was niet het enige geluk dat mij overkwam. Ik was eens op een show en een gerenommeerd keurmeester keurde die dag. Een teefje, dat mij erg beviel, werd ongeplaatst de klas uitgestuurd en ik zei tegen de eigenaar dat ik vond dat het teefje pech had. Hij vroeg me of ik haar niet wilde kopen en vertelde dat ze weg mocht voor £25, als ik het mij goed herinner. Ik kocht de teef en uiteindelijk werd zij Ch. Redletter Mona of Cambwell. Gepaard aan McMurran gaf zij mij nog een Kampioen: Ch. Redletter Monalise.
Ik kocht er een teef bij en noemde haar Redletter My Choice. Ik geloof dat het tijdens de eerste show van de Cairn Terrier Association was, na de oorlog in Skipton, waar ik met Miss Bengough sprak over een dekking van een van haar dekreuen. Ze had twee reuen bij zich, Bonfire en McJoe of Twobees. McJoe had al 4 of 5 CC’s gewonnen en Bonfire was altijd tweede na hem geworden.
Miss Bengough wilde dat ik McJoe gebruikte voor die teef maar ik vond Bonfire zo leuk dat ik haar er van overtuigde dat ik hem graag voor haar wilde. Ik had geluk; met het opgroeien van het nest bleek er een hele, hele leuke reu in te zitten. Dit was de latere Kampioen: Redletter McJoe.
Toen McJoe ongeveer 9 maanden oud was wilde een aantal mensen hem als dekreu gebruiken.
Ik was op een show in liverpool en ontmoette Colonel Whitehead. Hij vertelde mij dat hij had gehoord dat McJoe door een aantal mensen hadden geboekt voor een dekking. Hij zei me dat als ik dat deed ik zijn kansen om ooit Kampioen te worden zou vergooien omdat hij dan enkel naar loopse teven zou zoeken in plaats van goed te showen. Vervolgens vertelde hij me dat je een reu met een maand of 10 a 11 moest laten dekken en daarna wachten totdat hij was uitgezwaard als reu.
Dat was nu het bijzondere aan Colonel Whitehead. Hij was een scherpzinnige man en een van de weinige mensen die me met alles geholpen heeft en me bijstond; het was ook altijd zinvol naar hem te luisteren.
Als ik het me goed herinner was dat de eerste keer dat ik raad van hem kreeg en vervolgens zou herhaalde malen blijken dat zijn ideeën veel wijsheid bevatten. Colonel Whitehead vertelde mij dat er een aantal mensen in het ras zaten aan wie ik nooit een dekking moest geven van geen van mijn reuen.
Een man, Craig genaamd, die niet bij deze mensen hoorde, had een prachtige teef die hij door Ch Redletter McJoe wilde laten dekken. Ik zei hem dat hij geen dekgeld hoefde te betalen maar dat ik een pup uit het nestje wilde hebben. Enige tijd daarna bracht hij de teef om te laten dekken maar hij weigerde mijn aanbod, betaalde het dekgeld en zei dat hij me een reu-pup wilde verkopen voor een bepaald bedrag.
Maanden later, ik was op de show in Bolton, verscheen Mr Craig met een puppy onder zijn jas. Hij legde uit dat dit de pup was die ik wilde hebben.
Ik was even sprakeloos en vroeg toen of ik de pup mocht zien. We zetten hem op een baal stro, zoals gebruikelijk toentertijd op de shows. Ik bekeek hem vluchtig en zei dat het pupje wel goed genoeg voor me was. Hoeveel wil je er voor hebben?
£10 zei hij. Dat puppy werd Ch Redletter McMurran.
Je ziet wel hoe eenvoudig ik deze kans gemist zou kunnen hebben. Iemand anders had de pup kunnen kopen. Ik heb al gezegd hoeveel geluk ik heb gehad in het ras.
Met McMurran heb ik behoorlijk veel gewonnen en uiteindelijk heb ik het record gebroken voor de reu met het hoogst aantal CC’s in het ras.
Mr. en Mrs. Bradshaw met 6 Redletter Kampioenen
Een andere keer was ik in Schotland om te kijken naar de keuringen op een Kampioensclubmatch. Ik zag een dame met een mooi teefje dat niet werd geplaatst en ik kon mijn mond weer eens niet houden. Ik zei haar dat het teefje mij erg beviel. Ze bood het te koop aan voor £35 en ik betaalde dat bedrag. Dit was het hoogste bedrag dat ik ooit voor een teef heb betaald. Uiteindelijk werd zij Ch. Redletter Penny of Blarneystone. Jammer genoeg kreeg zij een ernstige bloeding tijdens een bevalling en stierf. Op zulke momenten weet je dat je niet altijd geluk hebt met een hond waarmee je dacht veel geluk te zullen hebben.
Onthoud goed dat wanneer je een hond hebt met een goede hals, goed teruggeplaatste schouders en met een goed front en een goede achterhand maak je dan niet zoveel zorgen om het hoofd. Dit is slechts een onderdeel van de hond. Een mooi hoofd kun je trimmen maar wanneer de belangrijke zaken die ik net opnoemde ontbreken kun je dat met geen vacht verdoezelen. Velen van jullie kunnen successen boeken, misschien zelfs meer dan ik. Weet dat ook jij succesvol kunt zijn maar ga er niet van uit dat al je honden toppers zullen zijn. Zo af en toe zul je een hondje hebben dat misschien wel wat worden kan maar meestal niet. Je moet zoeken naar een mooie pup, van begin af aan.
Van meet af aan heb ik mijn ogen de kost gegeven en geleerd een goede pup te herkennen. Dit is zeer belangrijk. Als mensen beter op hun ogen zouden vertrouwen i.p.v. op hun oren zouden ze sneller de goede honden eruit halen i.p.v. de slechte. Vandaag de dag loopt iedereen achter diegene aan die een hond helemaal kapot kan praten. Een goede hond is bestand tegen kritiek, een slechte hond laat zelf zijn fouten zien, hij is zijn eigen kritiek. Als je werkelijk geïnteresseerd bent in het ras luister dan naar wat mensen zeggen maar geloof enkel WAT JE OGEN ZIEN. Gebruik je verstand, luister naar je gevoel. Ik geloof dat ik, in totaal, iets van 42 kampioenen heb en ik heb altijd geluk gehad. Mensen hebben mijn honden gebruikt en ze brachten me pups om naar te kijken en als ik ze goed genoeg vond kocht ik ze. Veel heb ik aan de honden niet verdiend maar hemeltjelief, wat heb ik van allemaal een plezier gehad!
Walter Bradshaw